UMUTLARINI KAYBEDENLER
İstanbul’da birlikte yaşayan dört kardeş siyanürle intihar etti.
Böyle tüyler ürpertici haberden daha acı olan ise, sonrasında yapılan yorumlardı:
Bazıları, adli tıp raporu dahi açıklanmadan “doktor” kesildi, “antideprasan içmişler” dedi.
Bazıları, “psikolog” kesildi, “Hiç evlenmemiş dört kardeşin aynı evde oturması garip” dedi.
Bazıları, “polisiye yazarı” kesildi, “Dördü intihar etmedi, biri diğerlerini öldürüp intihar etti” diyerek, buna inandı.
Bazıları, “kraldan çok kralcı” kesildi, “Hükümete bir komplo bu, sebep ekonomik sıkıntı değil” dedi. Onlar görmezden gelince ekonomik sıkıntılar kayboluyormuş gibi…
Ve her zaman olduğu gibi, bazıları, “ahlak bekçisi” kesildi, “Kardeşlerden biri modelmiş” dedi. Meslek üzerinden ahlak değerlendirmesi yaparak, adeta ölümü müstahak gördü.
Israrla inkâr edilen ekonomik sıkıntılarımızı yüzümüze tokat gibi vuran bu olaydan kaçmak için bazı gazeteler, bunu haber bile yapmadı ya da küçük bir alana yazılan iki satır açıklama yeterli görüldü.
Peki kaçabildik mi?
Azaldı mı böyle yapınca sorumluluğumuz?
Varsın söylediklerinizin hepsi doğru olsun, vicdanınız yine sızlamayacak mı?
Eskiden ölüye saygı diye bir şey vardı, şimdi o da kalmamış. Empati falan hak getire, tamam anladık ama, bir parça insanlık da mı kalmadı içimizde?
Tam da bu dört kardeşin ölümünün sorumluluğunu üzerinden atmak isteyenlerin vicdan dışı yorumlarını okurken, Antalya’da toplumun alıştığı kalıpta iki çocuklu dört kişilik bir ailenin ölüm haberini aldık. Geçim sıkıntısı çeken bir babanın ailesini ve kendisini öldürmesinin haberini okuduk.
Peki, bu kez sorumluluğu kime atacağız?
Hani nerede o psikolog, yazar veya ahlak bekçisi kesilenler?
Kocaeli’de çocuğuna pantolon dahi alamayan işsiz babanın; Adana’da odun almaya parası yetmeyen, çocuklarını saç kurutma makinasıyla ısıtmaya çalışan annenin veya borçlarını ödemek için kestane satarken defalarca tezgâhını kaptıran seyyar satıcının ölümünde de çeşitli şeyler söylendi… Yine kimse sorumluluğu üstlenmedi.
Tweetler yükleniyor...