«

»

Kas 01

USANDIM

USANDIM

Saçılırken türlü bela dünyaya

Oluk, oluk akan kandan usandım

Bunca hadsizliğe bunca riyaya

Ah, dayanamadım candan usandım!

 

İyiyi, güzeli sevdiremedim

Hakk’ı, hakikati övdüremedim

Zalime caniye sövdüremedim

Şu insan denilen cinden usandım

 

Eceli gelenler ölmektedirler

Şu din tacirleri gülmektedirler

Âlimler gerçeği bilmektedirler

Kur’an’sız, Resul’suz dinden usandım

 

Her gece ardından şafak tan döker

İnsan olan insan cana can döker

İlimler, âlimler niçin kan döker?

Hayata kast eden fenden usandım

 

Hep sessiz kaldılar hain artığa

Hem de göz yumdular etnik yırtığa

Ne akla uygundur ne de mantığa

Fikir çukurundan inden usandım

 

Bir millettik şimdi kırk parça olduk

Kederle, hüzünle, çileyle dolduk

En genç çağımızda gül gibi solduk

Türk’e düşman olan kinden usandım

 

İki cihanda da sevgi baş tacı

Gönül Kâbe’sinde olmalı hacı

Sarmış gönülleri ayaz bir acı

Gönlü buzlaşandan dondan usandım

 

Sevgiyi öldürüp kinleri tutan

Yamyamca her şeyi yalayıp yutan

Her halde, her yolla yalan okutan

Zihni bulandıran fondan usandım

 

Bir giyotin gibi tepede duran

Onuru, vicdanı canice vuran

Bir de Firavunca Tanrılık kuran

Despotça emreden tondan usandım

 

Hiç kimse, kimseyi kötü görmese

Bu fani dünyada zulüm dermese

Hiç insan insana zarar vermese

Eceli bekleyen tenden usandım

 

Yüklenmişim gamı, derdi, çileyi

Doldururken ömür denen fileyi

Sardılar üstüme sinsi hileyi

Kurşundan da beter zandan usandım

 

Kenan ŞAHBAZ